..........

دارم فکر میکنم چی بنویسمو از کجا بنویسم.

دلم خیلی گرفته.

فردا میریم کرج.تکلیف معلوم نیست.ممکنه تا شنبه بمونیم اونجا

فردا مامانم روضه و نهار نذری داره.

اصرار داشت امشب پیششون باشم.اما من حوصله نداشتم.

خونه خودم خیلی راحت ترم.

 این روزا در حال خودکشونم.

هم خدا رو میخوام هم خرما رو

در تلاشم برای کاهش وزن

در عین حال از خوردن هیچی دریغ نمیکنم.

با اینهمه خوردن وزن کم کردن سخته.

مجبورم همراهش روزی ۲ تا ۳ ساعت پیاده روی کنم.

اونم توی خونه...

پیاده روی توی خونه رو دوست دارم.

اکثر اوقات امیرعلی هم همراهیم میکنه.

دو تایی با هم راه میریم.

نمیذونم چرا من راه میرم امیرعلی خسته میشه و خوابش میبره.

طفلکم از پیاده روی ذوق میکنه.

امروز عدد ۸۹.۵۰۰ رو دیدم.

برام خوشایند بود.

دیدن نتیجه تلاش همیشه خوشاینده.

این روزا حالم یه جوریه.

حس وابستگی ...

حس دوست داشتن...

حس دلتنگی...

دلم میخواد زودتر زمان امتحانامون برسه بیشتر بمونیم خونه پیش همدیگه...

دیشب که امیرعلی بخاطر خواب بد با وحشت و جیغ از خواب پرید بند دلم پاره شد.

وحشتزده بودم.

با دو دستم محکم محکم میزدم توی صورتم که جیغ نزنم و بلند گریه نکنم که امیرعلی بیشتر از این نترسه.

چقدر به اغوش احسان احتیاج داشتم.چقدر با ارامشش احتیاج داشتم.

پریشب هم عین همین اتفاق تکرار شد.

احسان مجبور بود امیرعلی رو اروم کنه.منم محکم خودمو چسبوندم به دیوار و گریه کردم.

میترسیدم...

اضطراب داشتم...

تا مدتی اصلا نمیدونستم منبع ترسم چیه..انگار منتظر یه اتفاق شوم بودم.

چقدر وجود پر از ارامش احسان رو دوست دارم.

خدا به مردای زندگیم سلامتی و ارامش عطا کنه....به منم در کنار اونها